Onlangs had ik voor het eerst echt veel moeite met het inleven in mijn rol. Ik moest iemand spelen die een obsessie had voor zijn eigen ontlasting en elk moment woedend naar zijn begeleidster kwam met de klacht: “er ligt niks in de pot!” Om daarna woest weg te stormen. Ik trainde begeleiders van het RIBW, dus de mensen die werken in een begeleide woongroep. En dit betrof een man met een verstandelijke beperking, die verschrikkelijk gefrustreerd was, 4 tot 5 keer per week(!), over zijn (gebrek aan) ontlasting. En zij wist niet goed hoe ze daar nou mee om moest gaan. Begrijpelijkerwijs, lijkt mij. Dus: stel je een heel gesprek voor tussen iemand die al niet veel woorden tot zijn beschikking heeft en ook nog enorm boos is, en zijn begeleidster die daar heel begripvol en geïnteresseerd op probeert te reageren. Met als enig onderwerp: poep. Onnodig te zeggen dat de rest van de groep na een minuut of 5 echt van zijn stoel begon te rollen van het lachen. Wat hoe serieus je ook bent met zijn allen en wat je ook allemaal al wel gewend bent door je baan in de zorg; dit gaat vroeg of laat op je lachspieren werken. Groot respect voor de begeleidster, die echt serieus bleef (als enige) en vol begrip het gesprek met mij bleef voeren. Bravo!